معنای حجیّت:

- در لغت: به معنای دلیل و برهان است.

- در اصطلاح: در دو جایگاه بحث می شود:

1- حجیّت منطقی:عبارتست از قیاس،استقراء و تمثیل»»»»»  قضایا و تصدیقات معلومی هستند که موجب تصدیق مجهول می گردند.در منطق به حد وسط حجت می گویند.

2- حجیّت اصولی:عبارتست از هرچیزی که متعلق خود را به حسب جعل شرعی اثبات کند.و درواقع به معنای منجزیت و معذریت مشهور است.حجیّت شامل ادله و امارات است.

*برخی از علماء اصول برای حجیّت 2 معنا ذکر کرده اند:

1- حدوسط و طریق به واقع»»»»»و می توان این حجیّت را به شارع نسبت داد.

2-غلبه بر مخالف و قاطع عذر بودن»»»»»صدق بر امارات می کند و نمی توان آن را به شارع نسبت داد.

*در اصول حجیّت در چند مبحث بیان شده است:

حجیّت قطع-حجیّت خبر واحد-حجیّت شهرت-حجیّت ظاهر- حجیّت ظن-حجیّت قول لغوی.

منابع:

الاصول العامه للفقه مقارن،مرحوم حکیم.ص 28

تهذیب الاصول ،جلد 2،ص154

فرهنگ اصطاحات اصولی،عیسی ولایی،ص 60