عرف در لغت:

1- به معنای هر امر خوب و حسن و در مقابل بدی است.

2-در لسان العرب؛ عرف به معنای نیکی و امر خوب و مقابل بدی و امر ناپسند است.

3- به معنای معروفاً و مشهوراً می باشد.

4-نیکی و شیوع داشتن امر خوب در بین مردم است.

عرف در اصطلاح:

شهید صدر(ره) ، آقا ضیاء و نایینی عرف را هر امر خوب و نیکی که در بین مردم رواج دارد که در مقابلش کردارهای نادر و استثنایی است تعریف کرده اند.

احکام عرف:

1- عرف در بحث مفاهیم (تشخیص معنا) به کار می رود ،مانند تشخیص معنای صعید ،ماء

2-عرف در بحث ظهورات(ظهور الفاظ ) به کار می رود

3- تطبیق مصادیق

*عرف در مفاهیم و ظهورات حجت است و اجماع بر حجیت آن وجود دارد و مورد پذیرش شارع است و در جایی که شارع تحدیدات عرفی را قبول دارد،حجیت آن واضح است.

*نزاع اصلی در تطبیق مصادیق است،و اختلاف است در اینکه آیا تطبیق مصداق کار عرف است.

*دراینجا دو دیدگاه وجود دارد:

1-دیدگاه امام خمینی (ره):در استصحاب تطبیق مصادیق را کار عرف می داند.و معتقدند که در قوانین عرفی و تطبیق قوانین سراغ عرف می روند،در تطبیق قوانین شرعی هم سراغ عرف می رویم.

دلیل ایشان:العرف فی خطاباته کالعرف می باشد

2- دیدگاه مشهور:

مشهور قائل به عدم تطبیق مصادیق عرف هستند و 3 دلیل دارند:

1- امور واقعی و مصادیق واقعی است و تشخیص مصادیق کار عرف نیست و مصادیق و تطبیق آن،قهری است و ربطی به عرف ندارد

2- وجود عرف مسامحی:که مورد اشکال است و عرف عمدتا در تطبیق مصادیق تسامح می کندو و این احتمال تسامح باعث تضعیف تطبیق مصادیق می شود.

3-دلیلی بر ملاک قرار دادن عرف بر تطبیق نداریم.