قاعده حجیّت ظهور:
بحث از حجیت ظواهر یک بحث مستقل و جداگانه ای نیست بلکه از توابع بحث پیرامون قرآن و سنت می باشد به عبارت دیگر خود ظواهر یک دلیل مستقل در مقابل کتاب و سنت نیست و ما برای عمل کردن به کتاب و سنت باید حجیت آن راثابت کنیم.
ظواهرکتاب و سنت از امور ظنی هستند و همانطور که می دانیم عمل به ظن باید با یک دلیل قطعی برای ما ثابت شود و مجتهد نیاز به یک دلیل قطعی دارد تا بتواند به ظواهر آیات و روایات تمسک کند.
بحث از ظهور در 2 مرحله است:
مرحله اول:
در صغرای اصاله الظهور است که ظهور در برخی از الفاظ که در ظهور و یا عدم ظهور آن اختلاف وجود دارد ماند اوامر و نواهی،عموم و خصوص،اطلاق و تقیید بحث می شود که آیا مثلا صیغه (افعل) برای وجوب وضع شده و یا ظهور در وجوب دارد.که 2 صورت مطرح می شود:
1-گاه یک لفظ برای معنای خاص وضع می شود مانند صیغه (افعل) برای وجوب.
2-آیا قرینه عام یا خاص مبنی بر اراده کردن فلان معنا وجود دارد؟ قرینه در 2 جایگاه وارد می شود:
*وقتی معنایی غیر از معنای موضوع له اراده شده باشد(معنای مجازی باشد)
*وقتی لفظ در بیش از یک معنا به کار رفته باشد(مشترک لفظی باشد) و تعیین هر یک از معانی توسط قرینه معیّنه انجام می شود و با توجه به قرینه می توان پی به مقصود متکلم برد و فرقی ندارد قرینه متصله باشد و یا منفصله.
مرحله دوم:
حال لفظی که ظهور آن احراز شده است آیا از نظر شارع نیز آن لفظ در معنای مورد نظر حجت است و منجزیت شامل آن می شود و اینمبحث پیشرو است تا به وسیله آن عمل به ظواهر آیات و روایات برای ماتمامیت پیدا کند.
در مطلب بعدی به حجیت ظواهر قرآن می پردازیم.
منبع :حجیت ظواهر ،اصول مظفر.
فرم در حال بارگذاری ...